Rozdział I – Mroki przeszłości cz. II

Cześć Wam! Oto druga część tego rozdziału. Niestety, nie mam nic więcej do powiedzenia, dlatego od razu zapraszam do czytania! :)

— Już po wszystkim, w końcu spokój — wyszeptała Amanda i rzuciła swoją torbę na łóżko. Dzisiejszy dzień po prostu był niezwyczajny.

Miała przeczucie, że to nie koniec atrakcji na dzisiaj. Na jej nieszczęście.  Jak ona nienawidziła zmian i niespodzianek.  Czasem niby niespodzianka może przewrócić całe życie do góry nogami. Choćby list z Hogwartu.  Gdyby nie to, rodzice nigdy by jej nie powiedzieli, kim tak naprawdę jest i nigdy by nie wiedziała, że ma w sobie tę moc. Czasem działy się dziwne rzeczy wokół niej, ale wszystko opierało się głównie na snach.

Samych snach.

Potrafiła coś zobaczyć i wszystko, co widziała, sprawdzało się, chyba, że była to zmieniona decyzja. Nienawidziła tego.  Było to jak przekleństwo. Zwłaszcza śmierć jej rodziców na trzecim roku.  Dlaczego musiała to oglądać? Teraz opiekuje się nią ciocia, ale czy to coś zmienia? Nic. Zawsze ten dom będzie się jej kojarzył z jej najbliższą rodziną. Z ludźmi, których straciła bezpowrotnie. I to przez jakieś zamieszki. A oni przecież nic nikomu nie zrobili.

Po jej policzku spłynęła  samotna łza… Chwilę później już potoczyło się jak zawsze — szybko przemieniło się to w wodospad. Po tej chwili słabości,  podeszła do lustra, przykładając  dłoń do swojego odbicia. Widziała bardzo bladą, krótkowłosą dziewczynę z zielonymi oczami, pod którymi były worki i cienie ze zmęczenia. Sylwetka też  nie była  piękna — pełno niedoskonałości i za dużo. Za dużo brzucha, za dużo pupy i za dużo nóg…

Chwila, czemu się krytykuję? Przecież nie jestem aż taka zła. Do Pansy jeszcze trochę mi brakuje, pomyślała, uśmiechając się szeroko do samej siebie. Poprawiła sobie włosy, robiąc różne durne miny. Jednak po chwili opuściła ręce. To jest tak głupie, że aż śmieszne. Westchnęła cicho, a w nim był cały ciężar, jaki dźwigała już prawie trzy lata.

— Jestem beznadziejna. Jedyne, co mnie różni od tych idiotek to to! — wykrzyknęła i po chwili walnęła dłonią w lustro, chcąc zniszczyć tę starą, biedną i zawsze poszkodowaną Amandę. Życie jest za twarde, aby teraz stać się miękkim Gryfkiem. To nie te czasy, nie te.

Widząc pęknięcie w lustrze, odwróciła się plecami do niego, wyjmując kawałki szkła z ręki. To tylko lekkie rany — kilka zaklęć i po sprawie. Martwił ją jedynie ten opętańczy, kobiecy śmiech za nią. Udawała, że nie słyszy, a potem wszystko nastąpiło dość szybko,  wyciągnęła różdżkę i wymierzyła w stronę tego śmiechu. Ale tam nie było nic. Tylko zmieszane odbicia — jej i tej drugiej. I ten śmiech.

— Nie masz o co walczyć, kochanie. To nie twoja bitwa i nie twoja wojna. Ty masz ważniejsze zadania niż jakaś tam rodzina, niż przyjaciele, niż Voldemort — mówiła tajemnicza dama, a Ślizgonka nie wiedziała o co chodzi. Bo skąd mogła wiedzieć, co takiego roi się w tym mózgu? No właśnie nie mogła. Zdezorientowało ją to, nie lubiła niepewności, zwłaszcza, że to była ta z cyklu. Zabiję cię, a może i nie. Nie wytrzymała wzroku kobiety… Była piękna, ale było w niej coś, co przerażało, co kazało się bać.

— Czego ode mnie chcesz? O co ci chodzi?! – spytała brunetka i znów usłyszała ten śmiech, a po nim słowa.

— Poszukaj, młoda wiedźmo, poszukaj. W mrokach przeszłości znajdziesz odpowiedź na wszystko, nie tylko na własne pytanie... — Złowieszczy szept przeszedł przez jej ciało oraz ściany tego pokoju. A potem wszystko wróciło do normy…

*

Nie czekała na Marrie — wiedziała, że tak szybko to ona nie wróci.

Zajęcia dodatkowe były zbyt… absorbujące, aby mogła tak się urwać.  Postanowiła się przejść — bo i tak nie ma nic ciekawego do roboty. Chyba, że Historię Magii ktoś uznaje za ciekawą. No to wtedy inna bajka. Szybko założyła swoje buty i wyszła z ich dormitorium. W Pokoju Wspólnym oczywiście impreza, jak w każdy piątek. Uniosła głowę wysoko i dumnie, jednak tak naprawdę zazdrościła im tego. Mogą się bawić, nie muszą myśleć o następnym dniu i żyją chwilą. Nawet, jeżeli ta chwila zawiera alkohol. Widząc, jak tańczą, uśmiechnęła się złowieszczo. Gdyby miała aparat tego małego z Gryffindoru, mogłaby ich wszystkich szantażować, a oni by robili, co tylko by chciała. Kusząca propozycja.

— Hej, słyszysz mnie, piękna? — spytał Blaise Zabini, a dziewczyna spojrzała na niego, jakby od teraz był Gryfonem. Jeden z najfajniejszych Ślizgonów odzywa się do niej, mimo, że nie należy do ich grupki i jest totalnym odmieńcem? Świat zwariował! A jak się okaże, że dyrektor to gej, to padnie jej na mózg. Ale po chwili ją olśniło — on czegoś chce od niej.

— Słyszę doskonale, niestety. Czego tym razem chcesz? — Oparła ręce na biodrach, skupiając się na nim. Chyba jako jedyny nie był pod wpływem, więc może uda mu się nawet coś mądrego powiedzieć?

— Ja nic. Chyba, że taniec z tobą się do tego zalicza. — Mrugnął do niej ze swoim szelmowskim uśmieszkiem, a ona cóż… Nie wiedziała, jak ma się zachować. Potrząsnęła głową i odpowiedziała.

— A gdzie Twój Pan i Władca — Malfoy? – W tym momencie na jej twarz wpłynął złośliwy uśmiech. Mogłaby mu nawet podziękować za rozbawienie, ale po co.  — Dobra Zabini, ja spadam. Ty lepiej się pilnuj, a nie do mnie się odzywasz. Miłej zabawy — mruknęła i wyszła z Pokoju Wspólnego, chodząc po zamku. A w miejscu imprezy Ślizgonów pewien ich młody, blondwłosy król powiedział:

— Już oboje przegrali.